DIMITRIS MYTAS - ZERO TEN / Δημήτρης Μυτάς - Μηδέν Δέκα
ZERO TEN photobook/Metaixmio ed/Athens/October 2011/ISBN 978-960-501-597-8 500 copies, 21x26cm, 104 pages, 64 color and b/w photographs printed in paper gardapat kiara 135gm Price 20€
ZERO TEN - Scenes of the microcosm we call family
When the famous American photographer Emmet Gowin wondered where he could fϊnd a place in the world he would be truly interested in photographing, he realized that this was home and that his family held the greatest interest for him.
Most certainly, in the history of photography there are countless examples of photographers who, among other themes, dedicated a large part of their work to depicting their family and wider family environment, despite the completely different photographic trends they followed.
From the pioneers of photography- Jacques Henri Lartigue, Alfred Stieglitz, Harry Callahan to Lee Friedlander, Nicholas Nixon etc- who considered photography a means οf interpreting the world, of understanding and expressing what was happening around them, to the contemporaries- Tina Barney, Philip-Lorca di Gorcia, Nan Goldin, Larry Sultan etc- who rejected the previous conventions and examined not only the world in general but also the internal core of their microcosm, they all contributed to the evolution of the history of photography by recording in their own particular way private stories which became public images.
Dimitris Mytas aligns himself more to the older generation of photographers who believed that the world is full of images and all you need to do is wander along its roads while scenes unveil before your eyes, challenging you to become involved and embark upon a journey of infinite quest.
Mytas' book entitled ''Zero Ten" is a personal diary, an experiential approach to his children's growing-up through the last decade, while at the same time it reveals the decennial photographic evolution of his perspective. It is basically, as he himself stated, "a dynamic reference to childhood through the dual perspective οf the observer photographer/father".
The common scenes ο] daily family life that all parents experience are his source of inspiration that compels him to create a children's world, dreamy and ambiguous, with visual symbols and references springing from his extensive knowledge of photography.
Mytas takes pictures οf a carefree. optimistic and. quite often. comical childhood. In some of the close-ups the bodies ο] the children and their expressive movements fill the frame and create an interesting play of form. while in others he combines poses and gestures with the available geometry of the surrounding area: the strange movement of the little one with the adjacent light that dissolves the cohesion of the floor, the folds of the sheet that penetrate the body of the baby diagonally, the associations of the picture in which the carefree expression of the child is disturbed by the spikiness of the prickly cactus, or the movement of Kostis' body on the beach in perfect harmony with the lines of the horizon.
In some shots the body and expression of the woman/mother is used as an outline that defines the depth of the picture and creates an atmosphere οf warmth, peace and protection.
The physical and emotional bonds with his family and the acceptance οf the uniqueness of this relationship are depicted through time with short photographic statements that fully demonstrate the potential ο] photographic language to transform even the simplest memories of family moments.
The work of Mytas pays yet further tribute to childhood and shows that the use of expressive means to reveal your feelings and admiration for this age, inevitably leads to an impressive artistic result, worthy of admiration and deeper interpretation.
His influences are obvious and derive from the knowledge he has acquired throughout his long-standing involvement in photography. From Stieglitz it could be said he borrowed the aesthetic approach to the object. from Callahan the elaborate, formal and carefully studied compositions in combination with the random snapshot, while Meatyard enchanted him with the somatical movement and his timeless reality and Sally Mann with the sensuality of a child's body and the immeasurable affluence of childhood.
The means of expression Mytas uses are purely photographic. His quest is composed of "traditionally" powerful codes, which have contributed to the evolution οf the history of photography and still shed light οπ its modernist values. In ''Zero Ten", Mytas says more about the pictures of his children and less about the children themselves, thus avoiding any commentary οπ his family lίfe. This is what actually differentiates him from the modern tendency to deny the photographic "charisma" while it simultaneously reinforces and highlights the ideological approach to the subject and the critical introspection of the family environment that make the viewer an active participant.
Nina Kassianou
ΜΗΔΕΝ ΔΕΚΑ - Σκηνές ενός οικογενειακού μικροκόσμου
Όταν ο γνωστός αµερικανός φωτογράφος Emmet Gowin αναρωτήθηκε πού θα έβρισκε ένα μέρος στον κόσμο που θα τον ενδιέφερε, πραγματικά, να φωτογραφίζει, διαπίστωσε ότι η οικογένειά του είχε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για αυτόν και ήταν δίπλα του.
Βεβαίως στην ιστορία της φωτογραφίας υπάρχουν πάμπολλα παραδείγματα φωτογράφων που αφιέρωσαν, μεταξύ άλλων θεµάτων, ένα μεγάλο μέρος του έργου τους στην απεικόνιση της οικογένειας, και του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντός τους, παρά το γεγονός ότι ακολουθούσαν τελείως διαφορετικές φωτογραφικές προσεγγίσεις στο ίδιο θέµα.
Από τους πρωτοπόρους της φωτογραφίας Jacques Henri Lartigue, Alfred Stieglitz, Harry Callahan ως τον Lee Friedlander, Nicholas Νixon κ.ά. - που θεωρούσαν τη φωτογραφία ένα εργαλείο ερµηνείας του κόσµου, ανάγνωσης και έκφρασης των όσων συνέβαιναν γύρω τους, μέχρι τους νεότερους Tina Barney, Philip-Lorca di Gorcia, Nan Goldin, Larry Sultan κ.ά. - που ανέτρεψαν τις προηγούµενες συµβάσεις και διερεύνησαν, όχι τον κόσµο γενικά αλλά τον εσωτερικό πυρήνα του µικρόκοσµού τους όλοι τους συνέβαλαν στην εξέλιξη της ιστορίας της φωτογραφίας αφού µε τον ιδιαίτερο τρόπο τους κατέγραψαν προσωπικές ιστορίες που έγιναν δηµόσιες εικόνες.
Ο Δηµήτρης Μυτάς ανήκει περισσότερο στην παλαιότερη γενιά των φωτογράφων που πίστευαν ότι ο κόσµος είναι γεµάτος εικόνες και το µόνο που έχεις να κάνεις είναι να περιπλανηθείς στους δρόµους του, και οι σκηνές όχι µόνο αποκαλύπτονται µπροστά σου αλλά σε προκαλούν να εµπλακείς, να καταβυθιστείς μαζί τους σε ένα ταξίδι αστείρευτης αναζήτησης.
Το βιβλίο του Μυτά που τιτλοφορείται Μηδέν Δέκα αποτελεί ένα προσωπικό ηµερολόγιο, µια βιωµατική προσέγγιση του µεγαλώµατος των παιδιών του την τελευταία δεκαετία και ταυτόχρονα αποκαλύπτει τη δεκαετή φωτογραφική εξέλιξη της οπτικής του. Πρόκειται ουσιαστικά «για µια δυναµική αναφορά στην παιδική ζωή µέσα από τη διττή µατιά του παρατηρητή φωτογράφου/πατέρα» όπως ο ίδιος αναφέρει.
Οι συνηθισµένες σκηνές της καθηµερινής συνύπαρξης µε τα παιδιά, που όλοι οι γονείς βιώνουν, αποτελούν την πηγή έµπνευσής του, για τη δηµιουργία ενός κόσµου παιδικού, διφορούµενου και ονειρικού µε οπτικά σύµβολα και αναφορές που πηγάζουν από τη µακρόχρονη φωτογραφική του παιδεία.
Ο Μυτάς φωτογραφίζει την ανέµελη και αισιόδοξη, πολλές φορές κωµική παιδική ηλικία. Σε µερικέες κοντινές λήψεις τα σώµατα των παιδιών και οι εκφραστικές κινήσεις τους γεµίζουν το κάδρο και δηµιουργούν πολύ ενδιαφέροντα παιχνίδια φόρµας, ενώ σε κάποιες άλλες συνδυάζει πόζες και χειρονοµίες µε τις διαθέσιµες γεωµετρίες του περιβάλλοντος χώρου: η αλλόκοτη κίνηση του µικρού µε το φως δίπλα του να διαλύει τη συνοχή του δαπέδου, οι πτυχώσεις του σεντονιού στο κρεβάτι που διαπερνούν διαγώνια το σώµα του µωρού, οι συσχετισµοί της εικόνας όπου η ανεµελιά της παιδικής έκφρασης ταράζεται από τη σκληρότητα του ακανθώδους κάκτου, ή η κίνηση του σώµατος του Κωστή στην παραλία εναρµονισµένη µε τις γραµµές του ορίζοντα.
Σε κάποια άλλα πλάνα το σώµα και η έκφραση της γυναίκας/µάνας χρησιµοποιείται ως περίγραµµα για να ορίσει το βάθος της εικόνας και να προσδώσει µια ατµόσφαιρα θαλπωρής, γαλήνης και προστασίας.
Η φυσική και συναισθηµατική εγγύτητα µε την οικογένειά του, η αποδοχή της µοναδικότητας αυτής της σχέσης αποτυπώνεται µέσα στο χρόνο µε σύντοµες φωτογραφικές φράσεις που αναδεικνύουν τη δυναµική της φωτογραφικής γλώσσας να µεταµορφώνει ακόµη και τις πιο απλές αναµνηστικές οικογενειακές στιγµές.
Το έργο του Μυτά συνιστά έναν ακόµα φόρο τιµής στην παιδική ηλικία και µας αποκαλύπτει ότι χρησιµοποιώντας το µέσον που σε εκφράζει για να δηλώσεις τα συναισθήµατα και το θαυµασµό που τρέφεις για αυτή, αναπόφευκτα, θα σε οδηγήσει σε µια ενδιαφέρουσα καλλιτεχνική κατάληξη που είναι άξια αναγνώρισης και βαθύτερης ερµηνείας.
Οι επηρεασµοί του είναι εµφανείς και προέρχονται από την παιδεία που έχει χτίσει κατά τη διάρκεια της πολύχρονης ενασχόλησης του µε τη φωτογραφία: από τον Stieglitz µπορούµε να πούµε ότι δανείστηκε την αισθητική προσέγγιση στο αντικείµενο, από τον Callahan τις επιμελημένες, τυπικές προσεκτικά μελετημένες συνθέσεις σε συνδυασµό µε το τυχαίο φωτογραφικό στιγµιότυπο, από τον Meatyard τον δελέασαν οι κινήσεις των σωµάτων και η άχρονη πραγµατικότητά του, ενώ από τη Sally Mann ανέσυρε την αισθαντικότητα του παιδικού σώµατος και την άµετρη αφθονία αυτής της ηλικίας.
Τα µέσα έκφρασης του Μυτά είναι καθαρά φωτογραφικά. Η αναζήτησή του συντίθεται από κώδικες «παραδοσιακά» ισχυρούς που έχουν συµβάλει στο χτίσιµο της ιστορίας της φωτογραφίας και που ακόµη φωτίζουν τις µοντερνιστικές αξίες της. Ο Μυτάς, στο Μηδέν Δέκα µας μιλάει περισσότερο για τη φωτογραφία των παιδιών του και λιγότερο για τα παιδιά του τα ίδια αποφεύγοντας οποιονδήποτε σχολιασµό της οικογενειακής του κατάστασης. Αυτό άλλωστε τον διαφοροποιεί από τη σύγχρονη τάση που μιλά για άρνηση του φωτογραφικού «χαρίσµατος», και ταυτόχρονα ενισχύει και αναδεικνύει την ιδεολογική προσέγγιση του θέματος και την κριτική ενδοσκόπηση του οικογενειακού περιβάλλοντος που κάνει συμμέτοχο το θεατή.
Νίνα Κασσιανού
